مکافات عمل
رفت شخصی روزی بهرِ شکار از قضا بُد حاکمی در مَرغزار
سفره چیدند بهرِ خوردنی گَشت مهمان آن عرب بر آن غَنی
شد از بَهرِ خوردن بر طعام ناگهان خندید آن مرد ظَلام
خنده ی بیهوده کرد آن بی ادب گفت خندیدن چه باعث شد سبب
خنده ی بیجایِ تو از بهرِ چیست بازگوی، عیب و غفلت در کَمیست
گفت دیدم من دو کبک اَندر طعام خنده‌ام زین شد سبب ای نیک نام
آمدم روزی چو از بهرِ شکار ناگهان سوداگری شد آشکار
چون زِ کار او نمودم جستجو گفت از بهرِ شکم زان گفتگو
داشت مالِ بی شماری آن غنی بسته اش با ریسمانی بس قوی
چون کمَر بستم به قَتلش آن زمان کرد زاری گفت بر من دِه امان
گفت مالم را بِبر از من گُذر بی گناهم تو زِ قتلم درگذر
در جوابش گفتم ای عالیجناب از سرِ بریده کی آید جواب
دید کس نبوَد به غیرِ این دو کبک شاهد آورد آن ها را در فلَک
چون شنید حاکم کشید از سفره دست در هماندَم دست آن ظالم بِبست
بَهرِ قتلَش تیغِ بُرّان بَرکشید زیرِ لب آندم عرب آهی کِشید
گفت از روی مزاح گفتم سخن گفت کبکان شد گواه از بهرِ من
زَجر کرد و گفت گو مالَش کجاست از شکنجه هرچه بود او گفت راست
مال رفت و سَر نِمودش رویِ دار کشته شد از حکمِ عدلِ کردگار
بهره از بارَش نبرد و هم زِ مال هر که را باشد طمع این است حال
ای علی از کارِ خود غافل مباش تُخم پاشیدی بِرویانَد خدایش
دیوان شهید-صفحه 322
توسط : شهید علی طاهریان